Tadbir urus sering merujuk kepada darjat tadbir urus tertentu yang dikaitkan dengan jenis organisasi (termasuk tadbir urus awam, global, bukan untung, korporat dan projek), "bidang" tadbir urus tertentu yang dikaitkan dengan jenis aktiviti atau hasil (cth. alam sekitar, Internet dan teknologi maklumat), atau "model" tadbir urus tertentu, selalunya diperoleh sebagai teori empirikal atau normatif (kawal selia, penyertaan, pelbagai peringkat, tadbiran meta dan kolaboratif).

Tadbir urus juga boleh menentukan agenda normatif atau praktikal. Konsep normatif tadbir urus adil atau baik adalah lazim dalam kalangan organisasi politik, sektor awam, sukarela dan swasta.

Tadbir urus sebagai proses

Dalam erti kata yang paling abstrak, tadbir urus ialah konsep teori yang merujuk kepada tindakan dan proses di mana amalan dan organisasi yang stabil timbul dan berterusan.[3] Tindakan dan proses ini mungkin beroperasi dalam organisasi formal dan tidak formal dalam sebarang saiz; dan mereka boleh berfungsi untuk sebarang tujuan, baik atau jahat, untuk keuntungan atau tidak. Dengan memikirkan tadbir urus dengan cara ini, seseorang boleh menggunakan konsep itu kepada negara, syarikat, badan bukan keuntungan, NGO, perkongsian dan persatuan lain, hubungan perniagaan (terutamanya hubungan penyumberan luar yang kompleks), pasukan projek, dan apa jua projek dengan bertujuan tertentu.

Tadbir urus awam

Terdapat perbezaan antara konsep tadbir urus dan politik. Politik melibatkan proses di mana sekumpulan orang (mungkin dengan pendapat atau kepentingan yang berbeza) mencapai keputusan kolektif yang umumnya dianggap terikat oleh kumpulan itu, dan dikuatkuasakan sebagai dasar bersama. Tadbir urus, sebaliknya, menyampaikan unsur pentadbiran dan berorientasikan proses pemerintahan dan bukannya unsur antagonisnya.[4] Hujah sedemikian terus menganggap kemungkinan pemisahan tradisional antara "politik" dan "pentadbiran". Amalan dan teori tadbir urus kontemporari kadangkala mempersoalkan perbezaan ini, dengan alasan bahawa "tadbir urus" dan "politik" melibatkan aspek kuasa dan akauntabiliti.

Secara umum, tadbir urus awam berlaku dalam tiga cara yang luas:

• Melalui rangkaian yang melibatkan kerjasama awam-swasta (PPP) atau dengan kerjasama organisasi komuniti;
• Melalui penggunaan mekanisme pasaran, di mana prinsip persaingan pasaran berfungsi untuk memperuntukkan sumber semasa beroperasi di bawah peraturan kerajaan;
• Melalui kaedah atas-ke-bawah yang terutamanya melibatkan kerajaan dan birokrasi negeri.

Tadbir urus swasta

Tadbir urus swasta berlaku apabila entiti bukan kerajaan, termasuk organisasi swasta, penyelesaian pertikaian, atau kumpulan pihak ketiga lain membuat peraturan dan/atau piawaian yang mempunyai kesan mengikat ke atas "kualiti kehidupan dan peluang orang ramai yang lebih besar." Ringkasnya, entiti swasta—bukan awam—yang melaksanakan dasar awam. Sebagai contoh, syarikat insurans memberikan impak besar kepada masyarakat, tetapi sebahagian besarnya tidak dapat dilihat dan diterima secara bebas, iaitu satu bentuk tadbir urus peribadi dalam masyarakat; sebaliknya, penanggung insurans semula, sebagai syarikat swasta, mungkin melaksanakan tadbir urus swasta yang serupa ke atas pembawa asas mereka.[5] Istilah "dasar awam" tidak boleh dikaitkan secara eksklusif dengan dasar yang dibuat oleh pemerintah. Dasar awam boleh diwujudkan sama ada oleh sektor swasta atau awam. Jika seseorang ingin merujuk hanya kepada dasar awam yang dibuat pemerintah, istilah terbaik untuk digunakan ialah "dasar pemerintah," yang menghapuskan kesamaran mengenai ejen pembuat dasar.

Tadbir urus global

Tadbir urus global ditakrifkan sebagai "kompleks institusi formal dan tidak formal, mekanisme, hubungan, dan proses antara dan antara negeri, pasaran, rakyat dan organisasi, kedua-dua antara dan bukan kerajaan, yang melaluinya kepentingan kolektif di peringkat global dinyatakan, hak dan kewajipan ditetapkan, dan perbezaan menjadi pengantara."[6] Berbeza dengan makna tradisional "tadbir urus", sesetengah pengarang seperti James Rosenau telah menggunakan istilah "tadbir urus global" untuk menunjukkan peraturan hubungan saling bergantung tanpa adanya pihak berkuasa politik yang menyeluruh.[7] Contoh terbaik ini ialah sistem antarabangsa atau hubungan antara negara merdeka. Istilah ini, walau bagaimanapun, boleh digunakan dalam mana-mana sahaja kumpulan yang perlu membentuk hubungan tetap.

Tadbir urus korporat

Organisasi korporat sering menggunakan perkataan tadbir urus untuk menggambarkan kedua-duanya:

1. Cara lembaga pengarah atau seumpamanya mengarahkan sebuah syarikat
2. Undang-undang dan adat (peraturan) yang dikenakan ke arah itu

Tadbir urus korporat terdiri daripada set proses, adat, dasar, undang-undang dan institusi yang mempengaruhi cara orang mengarah, mentadbir atau mengawal organisasi. Tadbir urus korporat juga termasuk perhubungan antara orang dalam organisasi, (pihak berkepentingan) dan matlamat korporat. Pemain utama termasuk pemegang saham, pengurusan, dan lembaga pengarah. Pihak berkepentingan lain termasuk pekerja, pembekal, pelanggan, bank dan pemberi pinjaman lain, pengawal selia, alam sekitar dan masyarakat secara amnya.

Tadbir urus projek

Tadbir urus projek ialah rangka kerja pengurusan di mana keputusan projek dibuat dan hasil projek direalisasikan. Peranannya adalah untuk menyediakan sistem yang boleh berulang dan teguh di mana organisasi boleh mengurus pelaburan modalnya—tadbir urus projek mengendalikan tugas seperti menggariskan perhubungan antara semua kumpulan yang terlibat dan menerangkan aliran maklumat kepada semua pihak berkepentingan.

Tadbir urus alam sekitar

Tadbir urus dalam konteks persekitaran boleh merujuk kepada:

• konsep dalam ekologi politik yang menggalakkan dasar alam sekitar yang menyokong aktiviti manusia yang mampan (iaitu tadbir urus harus berdasarkan prinsip alam sekitar).
• proses membuat keputusan yang terlibat dalam kawalan dan pengurusan alam sekitar dan sumber semula jadi. Kesatuan Antarabangsa untuk Pemuliharaan Alam (IUCN), mentakrifkan tadbir urus alam sekitar sebagai "interaksi pelbagai peringkat (iaitu, tempatan, kebangsaan, antarabangsa/global) dalam kalangan, tetapi tidak terhad kepada, tiga aktor utama, iaitu, negara, pasaran, dan masyarakat sivil, yang berinteraksi antara satu sama lain, sama ada secara formal dan tidak formal; dalam menggubal dan melaksanakan dasar sebagai tindak balas kepada tuntutan dan input berkaitan alam sekitar daripada masyarakat; terikat dengan peraturan, prosedur, proses, dan tingkah laku yang diterima secara meluas; memiliki ciri-ciri "tadbir urus baik"; untuk tujuan mencapai pembangunan mampan alam sekitar."